Livet etter kaféen / Leven ná het kafé

Het is een wat teleurstellende zomer hier. De bewoners spreken van een zomer zoals in Vestlandet (het westen van Noorwegen) met veel regen. Er is in de regio bijna 2 keer zoveel regen gevallen als voorgaande jaren. Het weer in heel zuid-Noorwegen zit in een diepe dip. In het noorden is het anders. Daar hebben ze een topzomer. Was het zeewater bij Noorwegens zuidelijkste stad Kristiansand slechts 14 graden, in het noorden voorbij de poolcirkel was dit daarentegen maar liefst 20 graden. De regen bij ons haalde z'n climax, toen een giga hagelbui met een heftig onweer onze hele appeloogst kapot maakte en door een blikseminslag onze internetontvanger in één klap opblies en we een paar weken geen internet en vaste telefoon hadden. Gelukkig hadden we de internetontvanger van het kafé dus konden we toch onze mails lezen en verzenden. Door het weer is onze tuin ook niet meer zo top. Maar op een droog moment voltrok zich toch weer een klein wonder: de Mecanopsis (IJslandse- of schijnpapaver) bloeide weer. Ik vind het één van de mooiste bloemen.

Eind juli is ook de verjaardag van ons grote vriend en hondenkind Jack. En tot zijn groot plezier kreeg hij een superbot, wat na één avond natuurlijk al weer op was. Samen met Poppy hebben zij ook te lijden van het natte weer. Jack houdt al helemaal niet van nattigheid. De wandelingen zijn dus helaas wat kort.

Het begin van augustus is ook tevens het laatste voor het kafé. Per 3 augustus is het kafé dicht. De succesvolle Pizzakveld die we samen met Modini en Dhipani organiseerden wordt tevens ons afscheid van het kafé. Hieronder het affiche van onze laatste pizzakveld.

Het was de beste avond sinds de openingsavond van 4 oktober vorig jaar. Een goed afscheid dus.

De dagen erna moest alles opgeruimd en schoongemaakt worden. Onze eigen spullen gingen mee naar huis, zodat we nu weer met een zooi verhuisdozen in de gastenkamers zitten. Maandag 3 augustus was het kafé weer leeg, behalve dan de inventaris die bij het kafé hoort. De sluiting was zoals het begon...... met regen en de wimpel aan de vlaggemast. Maar nu werd deze gestreken. Het kafé is gesloten.
Dat we zelf niet in een enorme dip zitten, heeft te maken dat we beide een baan hebben en het daar bijzonder naar onze zin hebben, ondanks dat het soms erg vermoeiend is. Omdat mijn job niet om de hoek is, was het al snel duidelijk dat er een 2e auto moest komen. Olaf kon zijn geliefde hobby weer uitvoeren......op internet speuren naar auto's. En natuurlijk vond hij er de nodige. Maar toen ik hem duidelijk maakte dat ik niet een hele dag in de auto wil zitten om 2 minuten naar een auto te kijken, die hoogstwaarschijnlijk toch niet aan onze eisen voldoet, bleek er op 3 kwartier van ons een mooie Audi 100 te staan. Olaf belde om een afspraak maken en na een paar dagen reden we naar huis mét de donkerblauwe Audi. Dit wordt mijn ,,werk¨auto.

We zijn nu beiden in het weekend vrij, als Olaf niet hoeft te werken op een zaterdag, want dat kan wel eens gebeuren. Dus tijd om de omgeving weer eens te verkennen. We waren nog nooit in Reinli geweest. Reinli is naast Hedalen, Bagn en Leirskogen één van de dorpen van Sør-Aurdal. Ook hier staat een stavkirke en omdat het hoogseizoen is, konden we deze met een gids bezichtigen. Het werd een heel leuke rondleiding met grappige en interessante details. En Olaf kon voor de eerste keer eens aan de schandpaal.

Dan krijgen we een heel leuk sms-je. Herman vraagt ons of het oké is dat hij en z'n moeder een paar dagen bij ons mag komen. Dat vinden we natuurlijk hartstikke leuk en een klein weekje later ontmoetten we mekaar in een regenachtig Oslo. De dag erop kwamen ze naar Hedalen. Het waren een paar gezellige dagen, ondanks dat we alletwee moesten werken. Eén van de avonden maakten we een tochtje naar Nevlingen. Moeders was herstellende van een knieoperatie, dus ging de rolstoel mee. Herman kon zich storten in het plukken van tyttebær (veenbessen). Het is nu volop bessentijd en overal staan, bosbessen, wilde frambozen, tyttebær en de wat zeldzamere en delicate Moltebær. Hele families gaan nu på tur om bessen te plukken.

Door het natte weer zijn ook de paddestoelen iets eerder dan normaal te bewonderen en te plukken. Alleen daar beginnen we (nog) niet aan, want voor je het weet zit je aan de paddo's of nog erger. Want er zijn nogal wat giftige exemplaren die verdraaid veel lijken op de eetbare.

Herman heeft zich overigens prima van dienst gemaakt door onze weideheuvel te maaien met de bosmaaier. Nogmaals dankjewel Herman!
Na een paar daagjes Hedalen vertrokken Herman en moeder naar Zweden, om daarna weer naar Nederland te reizen.

Het betere weer van de laatste dagen gebruikten we om wat langere wandelingen met Jack en Poppy te maken. Zo maakte ik na m'n werk een tochtje naar Brennasæter op zo'n 900 mtr. Onderweg zag ik m'n eerste Moltebær.

Van het weekend heb ik een kleine fjellhage (rotstuin) gemaakt. Gewoon om uit te proberen. Het is een klein, maar mooi hoopje stenen geworden met mooie bergplanten. Ze moeten voor de winter aanslaan en dan kunnen we volgend voorjaar genieten van de bloemerij.

Ik heb ook eindelijk m'n croc's aangeschaft. In Noorwegen uitermate populair. Eigenlijk zien ze er niet uit, maar ze lopen heerlijk.

We gaan ons nu voorbereiden voor ons volgende, maar voor ons zeer speciaal bezoek. Volgende week komen m'n vader en Helene vanuit het verre Frankrijk en we kijken daar erg naar uit.

We hebben ze al een verlanglijstje gestuurd met allemaal Franse lekkernijen, die je hier niet zo snel zult vinden.