Vermoeide aankomst in Noorwegen

We zijn in Larvik aangekomen rond een uurtje of 2 in de vroege ochtend. Het is hier nog wel donker maar zien aan de horizon het alweer licht worden. Langs de douane om Poppy te laten kennismaken met de noorse autoriteiten. Nou....dat was erg makkelijk; de papieren en haar paspoort werden doorgenomen en toen konden toen gewoon doorrijden. Niks controleren, niks chip aflezen. Dat hebben we wel eens anders meegemaakt.
We rijden door het nog donkere Larvik naar een tankstation wat open is. Even kijken of er een lampje voor het koplicht konden kopen. Bij het starten van de auto op de boot kwamen we er namenlijk achter dat een koplamp het niet meer deed. Helaas verkoopt het tankstation naast benzine alleen maar vette happen en géén lampjes. Dan maar met 1 koplamp rijden en kijken of we verder iets tegen komen. Bij Tønsberg rijden we de weg 35 op. Deze weg helemaal naar Hønefoss heeft (nog) geen flitspalen en is een mooie alternatieven route dan het stuk E18 via Drammen. Op die E18 hebben de Noren geloof ik om elke kilometer een flitspaal geplaatst en als je het (on)geluk hebt dat er een paar flitsen, ben je binnen een mum door je vakantiebudget heen, want de boetes zijn enorm. Zoals gezegd, de weg 35 is een mooie weg langs grote boerderijen, bossen, meren e.d. Maar even voor Hønefoss begint de slaap en vermoeidheid de overhand te krijgen. Dus zetten we auto aan de kan, doen een tukje en 2 uur later zetten we onze rit voort. Als we in de Valdres aankomen hangt de bewolking laag in het dal. Om half 7 komen we op de camping in Aurdal aan en wachten we tot 9 uur de campingreceptie open gaat. Als we eindelijk onze hut in kunnen is halen we de auto leeg en gaan we weer een uurtje of 2 slapen. maar als we wakker worden lacht de noorse zon ons toe. Na een bakkie nespresso (ja we kunnen niet zonder onze echte nespresso koffie) uit onze meegenomen koffiemachine, stappen we in de auto en rijden richting Hedalen, want ondanks dat we morgen pas een afspraak met de eigenaar hebben, zijn we erg nieuwsgierig hoe het kafe er in het echie uit ziet. De weg naar Hedalen vinden we al spectalulair. Vanaf de haarspeldbochten heb je een waanzinnig uitzicht op het dal van de Begna en als je op het hoogste punt komt lopen de koeien en schapen op weg en zijn er veenmeertjes met ontelbaar veel Veenpluis (dit is een plantje). Daarna komt de afdaling met een
geweldig uitzicht over het brede dal van Hedalen.
Omdat we niet weten aan welke kant van Hedalen het kafe staat rijden we natuurlijk eerst de verkeerde kant op. Wel genieten we van de rit want de natuur liet zich van z'n mooiste kant zien. Tientallen veldbloemen waaronder wilde lupine en ridderspoor, margrieten enz. en dat alles onder een stralende zon. Na gekeerd te hebben, rijden we naar de andere kant van Hedalen en dan doemt voor ons het het typisch scandinavisch rode kafe voor ons op. Weer zijn we verrast. Het is een mooie lokatie en aan de overkant is een ruime parkeerplaats uitkijkend op het Vassfaret. Na er wat rondgekeken te hebben gaan we op het bankje in de zon zitten. Wat een plek!
Schuin tegenover het kafe is het openluchtmuseum Bautahaugen en we lopen er naartoe om een kijkje te nemen. Na een praatje met de dames gemaakt te hebben vragen zij of wij de 2 Nederlanders zijn om het kafe te openen. Ja...dat zijn wij. De reaktie was erg leuk en erg verwarmend. Met open armen werden we naar een van de gebouwen geloodsd en kwam de koffie en de wafels op tafel. Zo......dat is een goeie binnenkomer! Eén van de dames bleek ook een huis voor ons te hebben en dus hebben we dat ook maar even bekeken. Prima lokatie, mooi huis. We moeten s'avonds even terugbellen voor een binnenbezichtiging.
Na de leuke ontmoetingen reden we naar de hytte in Aurdal en na gegeten te hebben stapten we ons bedje in.

Zaken doen....

29 juni 2008 vertrokken wij naar Noorwegen om de nodige gesprekken te voeren én om het kafé te zien. Helaas moesten we zonder Jack gaan. Jack heeft nog niet zijn rabiëstest gehad en mag Noorwegen niet in. Maar gelukkig was ie in goede handen bij Herman en Gea. Die werd de deze week flink in de watten gelegd en elke dag uitgelaten bij de Jagersplas. Dit is voor hem bekend terrein, want we laten hier wel vaker de dogs uit. Onze kleine Poppy ging wel mee want zij heeft het testbewijs. Na Jack bij Herman en Gea te hebben gebracht reden we via de afsluitdijk, Groningen en Duitsland naar Denemarken. Op één of andere manier hebben we in Denemarken al een beetje thuis gevoel. Hier begint Scandinavië.
Het was er flink druk want de vakanties zijn ook hier begonnen. Af en toe een drink en plasstop tussendoor voor ons en Poppy en we kwamen ruim op tijd aan in Hirtshals. We kennen de plek natuurlijk al, dus reden we rechtstreeks naar de ferryterminal en konden direct inchecken. Nog niet zo lang geleden zijn 2 nieuwe boten bij Colorline in gebruik genomen op de lijnen tussen Hirtshals naar Kristiansand en Larvik. De Superspeed1 en 2. De vaartijden zijn aanzienlijk verkort. Maar eerst moesten we wachten tot de Superspeed aankomt en tot die tijd liepen we met Poppy over het terminalterrein. Dat was dikke pret want ze kon haar energie even kwijt door flink aan de scheepstouwen te sjorren, wat gepaard ging met veel gegrom, want de dikke touwen gaven natuurlijk niet echt mee. Na wat spelen en rondlopen was het nog even wachten in de auto, tot de boot om ca. 21:30 kwam. In de boot ging Poppy in de bench, wat absoluut niet op vrijwillige basis ging. De baasjes gingen naar boven om het nieuwe bootje te bewonderen. Het moet gezegd worden, de nieuwe boot ziet er mooi en luxe uit. We nestelden ons lekker in de mooie banken bij het restaurant en voor we het wisten vaarden we al op het Skagerak.

.

Wat er vooraf ging...........

Eindelijk gaat het gebeuren. We gaan per 1 september naar Noorwegen. Ik zal even beginnen met een beetje voorgeschiedenis.
Zo'n drie jaar geleden kwam bij ons het idee om naar Noorwegen te gaan om een Bed&Breakfast te beginnen. Na enige bezoekjes aan Noorwegen zonder concrete resultaten, lieten we dat idee een beetje los. Hebben nog even met de gedachte gespeeld om naar Frankrijk te gaan, maar dat bleek niet voor ons te zijn weggelegd. Scandinavië en speciaal Noorwegen bleef toch in ons achterhoofd broeien. Noorwegen kwam weer helemaal boven toen ik werd uitgenodigd op het Koninklijk paleis in Oslo voor een sollicitatiegesprek op 1 februari dit jaar. Vier uur babbelen én een koninklijke lunch bleek toch niet voldoende om mij als hoftuinman aan te stellen. In die periode kregen we ook te horen dat Hans en Nicolette van de noorse les binnenkort naar het Noorse Steigen gingen verhuizen. Dat was voor mij/ons de aanleiding om een plan te maken. Met een aantal doelstellingen zouden we actief de noorse markt opgaan. Eerst moest ons huis in verkoopbare staat worden gebracht. Tussentijds bleef vooral Olaf solliciteren op vacatures. Met Pasen ging het huis in de verkoop en moest natuurlijk ook de familie en vrienden geïnformeerd worden over onze plannen voor Noorwegen. Iedereen was natuurlijk toch erg verrast, vooral omdat we nog geen werk en huis hadden in Noorwegen.
Maar tot onze verbazing bood zich al na twee maanden een koper voor het huis aan. In diezelfde periode zien wij op de site van www.norsk.nl een leuk kafe staan en toen wij contact opnamen met Janet Roelofs van norsk vroeg zij direct of wij misschien het Solstad kafe hadden gezien op de site. Zij vond het erg bij ons passen. Toen ging ons noorse balletje écht rollen. De dagen daarna volgde er een intensief e-mailcontact met Janet en de eigenaar van het te huren kafé. Een verhuizer werd benaderd en natuurlijk moesten onze hondenkinderen helemaal volgens de noorse wetten ingeënt en getest worden op rabiës. Olaf ruilde zijn Amsterdamse stadsfiets in voor een mooie fiets die bestand is om op de noorse wegen te rijden en mijn ATB wordt binnenkort norwayproof gemaakt. Dan wordt er een afspraak gemaakt om naar Noorwegen te gaan om het kafé te bekijken en om diverse mensen te spreken.