Lentekriebels? Verhuiskriebels?

Na onze volle- en drukke vakantie, konden we een paar daagjes uitrusten. Zoals ik al in het vorige bericht zei, begon ook in Hedalen te eerste tekenen van de lente zich aan te kondigen. Blauwe hemel, lekker zonnetje en een temperatuur die steeg naar ruim 9 graden en ook 's nachts (net) niet onder het vriespunt zakte. De spreeuw, merel en roodborstje waren weer teruggekomen van hun winterverblijf in het zuiden en de knoppen van de berken, lijsterbes en elzen beginnen al groter te worden. De sneeuw rondom het huis smelt langzaam en wij zitten elke middag op ons terras te genieten van een bakkie troost. Kortom de lentekriebels komen.

Maar....................na een klein weekje lenteren, werd het toch weer aanzienlijk kouder en zorgde het onbewolkte weer dat 's nachts het kwik toch weer daalde naar -13 graden! De zon bleef overdag z'n uitbundige werk doen en daarom ging ik weer eens på tur (erop uit) met Jack en Poppy. Nu zijn de paden en boswegen nogal onbegaanbaar door de sneeuw, maar gelukkig kunnen we over de sporen van de snøscooter (sneeuwscooter) lopen. Zeker nu het weer flink aan het vriezen is. Anders zak je tot aan je middel weg in de sneeuw. Het mooie is, dat als je op de snøscootersporen loopt, op stukken komt waar je ander nooit kan komen en dus weer héle mooie plaatjes kan schieten.

Af en toe zie je merkwaardige hopen grond die gedeeltelijk of geheel niet besneeuwd zijn. Jack en Poppy waren erg nieuwsgierig naar deze hopen en zijn er niet bij weg te slaan. Het zijn mierenhopen en door de warmte blijft de sneeuw er niet op liggen. Op het hoogste punt waar dit snøscooterspoor liep was een mooi uitzicht op Vassfaret, Vidalen, de Manfjellet (1148 m hoog) en de Storrustefjellet (ca. 1280 m hoog).

Aan de lentekriebels kwam een einde toen we afgelopen vrijdag wakker werden en er een verse laag sneeuw van 7 cm lag en het die dag aan één stuk door sneeuwde tot we aan het eind van de middag door bijna 20 cm sneeuw moesten lopen. Het filmpje hieronder maakt duidelijk dat Olaf hier eigenlijk niet zo veel trek meer in heeft. En Jack ook niet! Maar onze Hedøler sneeuwtroll (Poppy) vond het natuurlijk weer helemaal te gek.

Zo zitten we dus eind maart nog met een aardig pak sneeuw.

Een groot en onverwacht nieuwtje is, dat we over een anderhalve maand gaan verhuizen. De woning waar we nu in wonen is/was tijdelijk en het was niet zeker tot hoelang we in dit huis konden blijven. Het was dus allemaal wat onzeker. Verleden week zagen we op de plaatselijke internetsite een huis te huur en hebben een kijkje genomen en waren erg gecharmeerd van het huis. Het is een ouder en iets kleiner huis (ruim 150 vierkante meter) met kelder, 2 verdiepingen en een zolder, en een grote garage /schuur (ook met kelder) en de omgeving is wat dichter bebouwd, maar wel met een echt Noorse uitstraling én een supertuin van 2300 vierkante meter compleet met appelboomgaard. Maar ook voor jullie belangrijk.....er zijn hier ook gastenkamers. Afgelopen zaterdag hebben we met de eigenaar gesproken en we zijn akkoord gegaan. Het adres blijft gewoon hetzelfde, alleen krijgen we een ander telefoonnummer. Maar meer informatie komt nog.
Hier alvast een paar fotootjes.

Ferie i Nederland / vakantie in Nederland

Etter sjy måneder i Norge reiste vi tilbake til Nederland for ferie. Det ble en travelt reise av to uker med besøk til familie, og venner. I liten fritid besøkte vi noen fine steder. Det var veldig fint å se familiene og vennene igjen, men desverre det var ikke mulig å se alle. Tolv dager reiste vi gjennom vest- og nord-Nederland fra Vlissingen til Groningen. Se her på blog vår hva vi har gjørt i Nederland på ferie.

Zo.....dat was even voor onze Noorse blogkijkers. Ja, eindelijk is dan hier onze vakantieblog. Het duurde eventjes, maar we hadden nog niet echt tijd en ook even geen zin om direkt achter de pc te zitten en al die foto's uit te zoeken, te verkleinen op blogformaat en een verhaal schrijven. Maar 5 maart 's morgens vroeg om een uurtje of 2 was het dan zover, koffers, tassen en de hondenkinderen in de auto gezet. Door nachtelijk Noorwegen richting Larvik gereden. Bij Oslo werd het wegdek er niet beter op door de natte sneeuw. Olaf heeft gisteren de piggdekker (spijkerbanden) van de auto af laten halen en deze vervangen door winterbanden. Maar we hadden geen problemen. Daardoor waren we zelfs eerder in Larvik dan we dachten en de bootterminal was nog gesloten. Dus er was ruim tijd voor dame en heer hond om een laatste plas in de sneeuw te doen.

We hadden bij de boeking ook voor een ontbijt gereserveerd en eenmaal op de boot konden we in het pluche neerzakken met uitzicht op de kiel van het schip en het Skagerak voor ons. De Noorse buffetten zijn rijk gevuld en dus stoppen we ons helemaal vol met al het lekkers. Wij hebben er immers al de nodige uren opzitten. Als we aankomen in Hirtshals en we Denemarken in rijden wordt het allemaal een beetje vreemd voor ons. Na 5 maanden te hebben geleefd in een wit, besneeuwd landschap, zien we voor het eerst weer groen. Geen spoortje sneeuw te vinden. Kieviten vliegen over de glooiende weiden. Een beetje onwezenlijk voor ons. Duitsland zat vanaf Hamburg tot Bremen lekker vast met stau en baustellungen van vele kilometers lang en ontelbare vrachtauto's. Dat schoot dus niet erg op. Het weer echter was droog met een flauw zonnetje. Maar als of de duvel d'r mee speelt, toen we 's avonds Nederland in reden, plensde en waaide het flink. Welkom in Nederland! Moegereden kwamen we rond een uurtje of elf aan in Julianadorp, waar moeders (van Olaf) ons verwelkomde.

De volgende dagen bleven we in Julianadorp, waar we naar de kapper gingen en Olaf met grote ogen uitkeek naar de Nederlandse prijzen. Appelpuntje 1,90!!!! Bij ons in het kafé kost het omgerekend 3,50 en dat zijn ,,normale" prijzen. Reden natuurlijk om bij elk kopje koffie, taart erbij te eten, want we houden graag onze Noorse gewoontes in stand. Integratie is dus best leuk!
Zo vlak langs de duinen was het al overduidelijk dat in Nederland de lente gearriveerd was. De crocussen waren flink bezig de tuinen en plantsoenen op te fleuren.

Zaterdags vierde Anita haar verjaardag en was de hele familie van Olaf weer compleet én we waren verzekerd van een lekker Indisch buffetje. Tja, dat kennen wij niet hè. Ook niet het kroketje wat we de dag daarna bij Anita kregen. Dat was gewoonweg heerlijk!

Na Julianadorp reden we naar onze volgende logeeradres: Zaandam. Altijd gezellig en gastvrij bij Herman en Gea. Jack en Poppy hebben het er altijd enorm naar de zin en vlak erbij ligt het Jagersveld. Hier lieten we ze vaak uit. Dat was dus weer 'één groot feest voor ze en natuurlijk maakten we weer wat ,,ouderwetse" rondjes Jagerveld.

Gea en Herman waren natuurlijk erg benieuwd over ons wel en wee en gelukkig konden ze een beetje een beeld krijgen van de Noorse winter omdat we de laptop met foto's hadden meegenomen. Ook Bart kwam gezellig even langs om ons te zien en bij te kletsen.

Het leuke van deze vakantie is, dat ik nu eens niet zelf in de keuken hoeft te staan, maar er voor ons gekookt zal worden. Zo had Gea op speciaal verzoek, het typisch Groningse Stopverf, gemaakt: stampot van bruine bonen, met kerrie, gehaktbal en jus. Machtig maar errug lekkur...

Olaf werd in de watten gelegd met vla, gortepap en heel veel andere Hollandse toetjes. Tja ook dàt kennen we in Noorwegen niet.

Omdat we in Zaandam waren, konden we ook een bezoekje brengen aan onze ,,oude" buurmeiden Doeska en Nicole en konden we kijken hoe het met ons huisje in 't Zaansche is vergaan. Gelukkig weinig verandering, al zeiden de meiden dat het er niet gezelliger op is geworden.
We hadden van Herman en Gea vernomen dat Rob en Sandra volop bezig zijn met hun woonboot en we waren erg nieuwsgierig naar hun project, dus reden we, in de stromende regen, naar de Achtersluispolder, waar beiden samen met Herman druk bezig waren. Er moet zeker nog het nodige gebeuren, maar het wordt zeker een waar waterpaleisje.

Olaf ergerde al een tijdje zich groen en geel aan de uitlaatdemper van onze auto. Er zat een sportdemper op, welke een zwaar doordringend geluid (zeg maar takkeherrie) voortbracht. Bij ons zijn de kosten veel hoger, dus maakte hij een afspraak bij de Kwik-fit, voor een nieuwe demper. En dat is nu hoorbaar veel beter. Nu hebben we niet meer het gevoel dat we als aso's door stad en dorp rijden. En omdat we toch in de buurt waren reden we naar Hornbach waar we een flink aantal kilo's hondenkoekjes en botjes konden aanschaffen. Kunnen Jack en Poppy weer een tijdje vooruit.

Naast familie/virenden bezoeken wilden we toch ook een beetje de toerist uithangen. Gea paste op de honden en wij konden wat sfeer snuiven in Amsterdam. En volgens ons vonden Jack en Poppy dat helemaal niet erg en zijn die middag flink door tante Gea verwend.

Wij verwenden ons dus zelf met een rondje Amsterdam. Natuurlijk ff shoppen in de Bijenkorf en een lunsj bij Esprit, waar ze van die lekkere hamburgers hebben. Het weer speelde mee en liepen we met een lentezonnetje langs de Amsterdamse grachten. Maar om te zeggen dat we dit nou zo gemist hebben? ..........nee niet echt.

Toen we weer met tassen vol leuke dingen in Zaandam aankwamen, was Herman ook net thuis van zijn klusje: foto's maken van het Verkademuseum bij de Zaansche Schans. Deze werd door geopend door koningin Beatrix. Ook Bart moest voor z'n werk foto's maken en zo stond hij eventjes ,,boven" onze vorstin.

Na een paar dagen bij Herman en Gea, was de René aan de beurt voor een kort bezoek. In Diemen zat de ,,koninklijke" familie van vrinden al te wachten op het uitgebreide Indisch buffet, waarvoor wij onszelf in Noorwegen al voor hadden uitgenodigd. Freddy, Herman, Willem, Erik en natuurlijk René himself zorgden voor een gezellige koempoelan. René had zich weer eens flink indisch uitgesloofd om een tafel vol met de heerlijkste gerechten te zetten. Dat was dus smikkelen en smullen.

Het bezoekje aan René was maar kort, want de volgende dag gooiden we de auto weer vol en reden naar onze volgende bestemming.....Waddinxveen. Daar zat moeders (van mij/Ruud) al van grote hoogte te wachten op onze komst. en het moet gezegd worden.... niet alleen wij hebben een groots uitzicht, maar ook ma kan bogen op een wijds uitzicht.....van 8 hoog.

Maar sorry ma, ik moet zeggen dat ons uitzicht toch mooier is... hahahaha.

Ook moeders had van ons de ,,opdracht" gekregen om hollandse pot te koken en zo stond er dan die avond (zure)zuurkool met worst op tafel en een dag later witlof met ham en kaas uit de oven. Met ma besloten we een dagje Gouda te doen. Olaf is er nog nooit geweest en voor mij was het ook al een hele tijd geleden. Op de toeristische toer dus. Over de markt met het nog steeds prachtige stadhuis en het carillon, waar ik als kind al met ma en oma naar móést luisteren, als we in Gouda waren.

Op de markt was er weer even een herrinnering aan vroeger tijden. Tot mijn grote vreugde zag ik dat het Rotterdamse patatinstituut Bram Ladage ook hier in Gouda gevestigd was. Ladage zorgt voor de lekkerste/beste patatjes friet die ik ken. Vergeet die machine/meel frieten van de Febo maar. Dus gingen we op een bankje op de markt genieten van een grote zak patat met picalilly.

Let wel even op de smakelijke gezichten!

Tot onze grote verbazing zagen we in een van de Goudse straatjes een landgenoot van ons. Voor een winkel stond een heuse Noorse troll. Reden om ma eens kennis te laten maken met onze landgenoot. En zo te zien klikte het meteen tussen die twee hahahaha. Ook in Goude hielden we onze Noorse tradities in stand en zo was het tijd voor kaffe og kake, koffie met taart. Uit de bakkerij/café kochten we gelijk maar de echte Goudse stroopwafels en de nodige delftsblauwe souveniers. We zijn nu eenmaal toeristen vanuit Noorwegen en de Noorse bezoekers van het kafé vinden het helemaal te gek.

Toen we thuis kwamen, was er wéér koffie met taart en kwamen de buurtjes van ma langs, die alle verhalen van de blog volgen en erg benieuwd naar ons waren. Het was voor moeders dus even een woonkamer vol gezelligheid. Na het bezoek aan moeders was de oma van Olaf aan beurt. Voor haar was de hele vakantie in Nederland gepland. Oma werd 90 jaar en Olaf wilde er natuurlijk bij zijn. Op aandringen van Olaf werd er voor oma een speciale wokavond georganiseerd. Op naar Zeeland dus.

We waren al vroeg in Vlissingen en daarom konden wij en jack en Poppy een frisse, maar lekkere strandwandeling maken langs de boulevard. Het was dikke pret voor ons en voor hun.

Op het strand werden we trouwens wel aangehouden door een agent. We mochten daar niet lopen i.v.m. drijfzand. Toen hij vroeg of we hier uit de buurt kwamen, zeiden we dat dit niet echt het geval was, maar ruim 15oo km verderop woonden. Dat was te omslachtig voor hem en kregen gelukkig geen bekeuring.

Uitgewaaid kwamen we ruim op tijd in het restaurant aan en zagen zo de hele familie binnenkomen met als stralend middelpunt oma. Oma was helemaal verrast toen ze Olaf zag staan. Een leuk en emotioneel moment.

Iedereen had een rode roos meegenomen en zo werd oma flink in de bloemetjes gezet. Voor Olaf was het natuurlijk heel erg leuk om zo zijn familie weer te zien en voor mij om mee kennis te maken. Ook ome Roel en tante Coby waren speciaal voor de verjaardag uit Canada gekomen. Na de bloemenhulde en cadeau's kon het wokken beginnen. Oma zag het allemaal aan en had het reuze naar d'r zin. Ze genoot er enorm van.

Olaf en de 90 jarige Oma

Na afloop van het wokken was oma wel een beetje moe en namen we afscheid van oma en de familie.

Wij reden die avond naar Freddy in Amsterdam, waar 's avonds laat aan kwamen. Het huis was door René helemaal Jack en Poppyproof gemaakt en Jack vond het helemaal top om met Freddy die nacht op de grote bank door te brengen.

De volgende dag verzorgde Freddy voor een lekkere brunch. Ook Herman en René waren uitgenodigd. Helaas had René die avond ervoor iets te lang wezen stappen, met alle gevolgen van dien en kon er dus niet bij zijn.

Het was zondag en dat betekend dus: 18.00 uur Happy Hour in de kroeg. Samen met Freddy en Herman eerst ff vooraf een vette hap gegeten, voor we ons in het Reguliersdwarsgebeuren stortten. Daar kwamen weer veel bekenden langs en was het erg gezellie. Daarna feesten en meezingen bij de Rouge en om af te sluiten naar de Zeedijk.

De volgende dag brak, schor opgestaan voor Freddy's ontbijtje. Daarna moesten we afscheid nemen en reden we richting het noorden naar ons laatste verblijf bij Fiona en Gert in Groningen.

Jack en Poppy haddden het harstikke naar hun zin met Luna en met z'n drieën renden ze door de Groningse modder toen we de middagwandeling maakten.

Fiona en Gert zijn de gelukkige eigenaars van een sauna en laten we daar nu net héél veel zin in hebben na zo'n drukke week. Afkoelen in de tuin en na een lekker wijntje het bed in.

Maar dan zit het erop voor ons in Nederland. Na het ontbijt nemen we afscheid van Fiona, Gert en Luna en rijden we naar het échte noorden.

Gelukkig zijn we vóór de grote files al Hamburg voorbij. Vlak voor de Deense grens worden we aangehouden door de Deutsche Zoll (douane). Maar konden na een paskontrole en kleine en korte bezichtiging van de kofferruimte doorrijden. Ook de Deense douane hield grenskontrole, maar konden toen gewoon doorrijden.

Ruim op tijd komen we in Hirtshals aan en na de boottocht komen we 's nachts in een nog steeds besneeuwd Noorwegen aan. Bij thuiskomst om 6.00, vlug een douche en een paar uurtjes het bed in.

Als we opstaan is de lucht hemelsblauw en lacht de zon ons tegemoet. Maar eerst gaat Olaf sneeuw ruimen, want het pad is door de takras (sneeuw wat van het dak valt) moeilijk begaanbaar. Dan is er koffie met Nederlandse speculaas op het terras. Ja, ook in Hedalen begint de lente zich ook al aan te kondigen.