Aftellen en verhuizen

We gaan stressen deze week. De zolder is leeggehaald, de schuur opgeruimd (dank aan de collega's). De afvalcontainers hebben overuren gedraaid met spullen die bijna op het punt stonden om voor de 3e keer verhuisd te worden en nooit gebruikt zijn. De kringloop winkel heeft goede zaken gedaan. Nog even dit doen en nog even dat regelen. Olaf is vrij en ik moest de de zaken overdragen op mijn werk. Donderdag waren was ik uitgenodigd om samen met Olaf te lunchen in Holysloot in het bijzijn van mijn naaste medewerkers, Ron, Rob, Stefan, Aart, Jaco, Willem en Annelies. Een mooie. echt Hollandse lokatie in Waterland, waar ik graag op zonnige dagen een fietsritje maakten om de boel te ,,controleren". Daarna volgde het uitzwaaien. Het definitieve afscheid van 17 jaar Amsterdam-Noord.
Vrijdag 29 augustus. De dag dat de ziel uit ons huis in Zaandam vertrekt. De verhuizing. Ik breng Jack en Poppy naar Herman en Gea en ga daarna nog ff naar de kapper. Olaf belt nog voor ik aan de beurt ben op................de boel is al ingepakt. Als ik een uurtje daarna terugkom beginnen de verhuizers met het inladen. Een truck met aanhanger staat voor het huis en de vier verhuizers laden in een rap tempo de aanhanger in. Dit hadden wij niet zo kunnen doen in zo'n korte tijd. Om 2 uur rijdt de verhuiswagen weg en is het huis leeg. De ziel is weg en het lijkt ons huis niet meer. 's Avonds gaan we gezellig eten bij Erwin en Nicolien, waar we ook slapen.
De volgende dag is schoonmaken geblazen, want we willen het natuurlijk wel netjes over laten dragen aan de nieuwe bewoners. Doeska en Nicole zijn de trotse bezitters geworden van onze olijfboom en andere kuipplanten. Meiden, zorg goed voor onze Olijf!!!
Na het poetswerk nog zelf even gepoetst onder de douche om daarna een bliksembezoek aan de garagemeneer te brengen. Hij vierde zijn trouwdag in de garage. We konden hier niet lang blijven omdat i.v.m. het laatste avondmaal bij niemand minder dan onze vrinden. Onze Queen of State Freddy had zijn werk gedelegeerd en omdat hij bang was dat zijn inboedel besmeurt zou worden, werd dit laatste avondmaal bij René in de tuin gehouden. Het intieme vrindenklupje had voor een gevarieerd menu gezorgd. En we moeten zeggen. De boys hebben hun best gedaan. Nu niet eens die eeuwige lasagna met salade, maar een lekker visje met garnituur. Natuurlijk moet vis zwemmen, dus een mooi wit wijntje maakte het compleet. Het was een mooi en gezellig onderonsje en een waardige laatste avond in Nederland.

Afscheid nemen

Met nog zo'n anderhalf week te gaan worden we er niet rustiger op en hebben we een druk programma. Afgelopen zondag met Freddy en later met Herman erbij ons laatste uitje gemaakt naar Amsterdam: de Hartjesdagen op de Zeedijk. Het was natuurlijk allemaal heel erg leuk en we konden op deze manier een beetje afscheid nemen van Amsterdam, waar we jaren hebben gewoond.
Daarna volgde mijn afscheidreceptie bij Amsterdam-Noord. Na ruim 17 jaar moet ik formeel afscheid nemen van de collega's in dat aparte, eigenzinnige maar veelbelovende stuk Amsterdam. Veel collega's en oud collega's waren aanwezig, zoals o.a. Anneke. De kantine was versierd en de bar goed gevuld. Naast Annelies, met de ,,dromen"speech, hielden Ineke en oud collega Gerard een korte speech en na het ontvangst nemen van de flessen wijn, cadeaubonnen, enveloppen, bloemen en een fotocollage, was het ook even tijd voor mijn eigen speech, wat niet geheel zonder droge ogen ging. Het was weer een onderdeel van het ,,grote loslaten".
Er waren veel collega's die nog niet helemaal op de hoogte waren van onze werkzaamheden in Noorwegen en waren erg verrast over het kafé. Ik had een stapel (concept)folders gemaakt met foto's en tekst. Volgens mij heeft bijna iedereen wel een foldertje meegenomen; een beetje reklame voor het kafé. Het is alleen een beetje vreemd dat je sommigen, waar je nu veel mee samenwerkt straks niet meer zal zien. Klinkt misschien zwaar, maar is wel realistisch. Maar ik weet dat er ook collega's zijn, die zeker eens een keer langskomen. Maar het was dus een indrukwekkend afscheid van Stadsdeel Amsterdam-Noord.
Het afscheid van Olaf van zijn werk was van heel andere aard. Na anderhalf jaar grote inzet, verantwoordelijkheid en af en toe echtelijke ruzies omdat voor de zoveelste keer vakanties, vrije dagen, verjaardagen enz. moest worden verzet omdat collega/vriendin/,,bazin" andere plannen had......was er.....niets. Geen speech, geen cadeautje, geen bloemen, geen cadeaubon. Een simpel,, hier eindigen onze wegen en bedank voor de anderhalf jaar" kon Olaf afdruipen op het Amsterdam CS. Ik was behoorlijk pissig en vond het voor Olaf erg jammer, juist omdat ik wel op zo'n leuke manier afscheid kon nemen.
Zondag 24-8 was het de dag voor familie en vrienden. Een loslaatdag! Nagenoeg iedereen die we hadden uitgenodigd was aanwezig. Ook m'n (oud)maatje Aad, collega/vriend sinds 1978, was er. We zijn flink in het zonnetje gezet met Hollandse overlevingspakketten, herinneringen, en enveloppen. Gelukkig liet het weer het toe dat we grotendeels in de tuin konden zijn. Hans nam mijn taak van wafelmaker over en heeft nagenoeg alle Noorse wafels gemaakt en aan de man gebracht. Het was voor ons een emotionele maar ook een zeer leuke dag. Er zijn veel foto's genomen en natuurlijk hebben we met de Cremant uit Martignas geklonken op ons Noorse avontuur. Erwin hield de speech en ik wilde ook nog iets zeggen maar dat kwam niet helemaal uit de verf. En dan naderde het uur van het afscheid nemen. a

Ja, die emoties...................Eigenlijk vreemd want Noorwegen ligt niet aan de andere kant van de wereld en de meesten zien we gewoon weer in Noorwegen of als we eens in Nederland zijn voor familiebezoek. Maar het was een mooie dag en kijken er met zeer veel voldoening op terug.
Lieve mensen, allemaal heel erg bedank!

Nog meer loslaten

Bij het grote loslaten zijn er ook dingen die niet zo leuk zijn en dat is.......dat wij onverwachts en snel afscheid moesten nemen van onze Volvo 850. Nu wisten we wel dat we de auto niet zouden invoeren naar Noorwegen, omdat de hieraan verbonden kosten zo hoog waren dat het voor ons voordeliger was om aldaar een nieuwe (lees occasion) bolide aan te schaffen. We hadden een ingewikkelde constructie bedacht om de Volvo eerst voor een korte tijd mee te nemen naar Noorwegen en aldaar een Noorse auto te kopen en dan daarna de Volvo terug te brengen naar NL om te laten verkopen. Olaf had de Volvo alvast op internet gezet. Maar er kwam vrij snel reactie en binnen een dag was onze groene Volvo verkocht. Maar het ging ons wel aan het hart. We hebben vele kilometers gereden. Van St. Jean de Luz in de Pays de Basque tot de Sognefjellsvegen. Eerst met onze Ray erbij en later met Jack en Poppy reden we volgeladen met flessen wijn en Franse lekkernijen vanaf pa en Helene naar Zaandam om daarna weer volgeladen naar Noorwegen te gaan voor onze vakanties. Nooit hebben we met pech gestaan en nagenoeg geen onkosten eraan gehad. Onze Volvo was een auto met emotie of eigenlijk waar we veel emoties mee hebben meegemaakt. Beste nieuwe eigenaren pas goed op onze Volvo........

Als een soort eerbetoon een mooie foto van onze Volvo bij de stabbur van ons kafé.

Het grote loslaten

Nog niet zolang geleden hadden we nog niet echt het gevoel dat we 31 augustus zouden verhuizen naar Noorwegen. Da's binnen een korte tijd wel wat veranderd. Het is voor ons niet meer een kwestie van maanden of weken....maar van dagen. De opzeggingen en (zakelijke)adreswijzigingen zijn de deur uit. Tussentijdse verzekeringen worden geregeld, bankzaken afgehandeld etc. etc. Komende tijd gaan we in huis de boel eens flink opruimen en weggooien. Op mijn werk heb ik al afscheid moeten nemen van een aantal collega's die op vakantie gaan en dus niet op mijn afscheidreceptie kunnen komen en pas na 1 september weer terugkomen. Olaf werkt komende dagen voor het laatst met zijn collega Isabella. Kortom het grote loslaten is begonnen!

In deze periode beginnen de sentimenten ook een rol te spelen. En beiden doen we dat op onze eigen manier. Ik wilde voor dat we naar Noorwegen vertrekken nog ff een bezoekje brengen aan mijn geboortestad Rotterdam. Ik was er al een tijd niet geweest en toen ik hoorde dat de

ss. Rotterdam (het oude passagierschip) weer terug was in de haven, was dat voor mij zeker aanleiding om er weer eens een kijkje te gaan nemen. En met wie kon ik dat beter doen dan met moeders. Het was een gezellig dagje, waar oude herinneringen weer even werden opgehaald. Door Kralingen gereden en gelopen door de Lusthofstraat en de straat waar mijn leventje begon op die zonnige dag in september...de Lambertusstraat.

Ook nog langs mijn oude werkplekken in Ommoord, Zevenkamp gereden en dé plek waar mijn hele werkcarrière begon, Het Park bij de Euromast. Een leuk detail is, dat ik hier in 1978 voor het eerst in aanraking kwam met Noorwegen en de Noren, want hier staat de Norske Sjømannskirke (de Noorse zeemanskerk). Hier werkten we graag in de buurt want we kregen er altijd.... kaffe og wafler, koffie en wafels. Aan de Parkhaven, waar vanaf de parkheuvel mijn toenmalige collega's en ik, menig uurtje hebben doorgebracht om naar de schepen te kijken, konden we nu de ss. Rotterdam zien liggen; een beetje verder weg dan ik gedacht had, maar toch. Ik was van plan om nog wat met moeders te gaan wandelen door de stad, maar helaas kwam de regen met bakken uit de lucht, dus hebben we dat maar overgeslagen. Het klinkt misschien gek, maar dit bezoekje Rotterdam was voor mij een belangrijk onderdeel van 'het grote loslaten'. Ik kan nu weer verdergaan met de voorbereidingen voor ons vertrek naar Noorwegen.

Vassfar Kafé geregistreerd én we staan in de krant!

De afgelopen dagen zijn rustig verlopen. Althans wat betreft de ontwikkelingen in Noorwegen. Norge is nog steeds på ferie (op vakantie). Dus lezen we voor de zoveelste keer de checklist door betreffende de dingen die we thuis nog moeten doen. Olaf is al druk aan het kijken voor een auto, want helaas moeten we van onze mooie bolide afscheid nemen als we een paar maanden in Hedalen zitten. We kregen tips van de bewoners aldaar: een hoge wagen, 4 wheeldrive, met aanwezige piggdekker (spijkerbanden) en een motorverwarming i.v.m. de Noorse winter. Straks rijden we misschien dus wel in een zo'n giga asobak, zoals men dat in Nederland (lees Amsterdam/P.C. Hoofdstraat) noemt. En met die Noorse winter in het vooruitzicht, lijkt ons een antislipcursus óók geen overbodige luxe.
Een belangrijk nieuwtje is wel dat Vassfar Kafé geregistreerd staat bij de Brønnøysundregister (Noorse KvK). We hebben nu ook een organisatienummer en kunnen we officiële contacten maken met de leveranciers. Zo komen we stapje voor stapje dichter bij de opening van ons kafé.
Ook heel belangrijk is dat onze eigen veelvraat Jack zijn rabiësformulier heeft en voor hem kan het Noorse avontuur dus ook beginnen. De døggies moeten nu alleen nog een week van tevoren een ontwormingskuurtje doen bij de dierenarts. Ja....de Noorse autoriteiten zijn erg streng voor viervoeters uit den vreemde.
Iets héél anders is dat er afgelopen woensdag een leuk artikeltje over ons staat, op pagina 2 van de Zaankanter, de lokale/regionale Zaanse krant. De mooie foto van onze hoffotograaf Herman.

Klip op de foto om te vergroten.