Bij ons in Hedalen / Hos oss i Hedalen: Vroege lente???

De laatste restjes juleribbe zijn allang opgegeten en de zelfgebakken oliebollen waren zó lekker dat we op de avond van nieuwjaarsdag al een lege schaal hadden. De kerstboom ligt in delen bij het haardhout. Kortom de feestdagen liggen alweer een paar weken achter ons.
Ook het weer is volledig omgeslagen. Waren november en december erg koud, maar vanaf Nieuwjaar is het een beetje kwakkelen. Een paar keer was het wat kouder, maar over het algemeen zitten we nu net onder het vriespunt of regelmatig zelfs erboven. Rekord was 7,9 graden! Ook de hoeveelheid sneeuw is aanzienlijk minder dan vorige winter. Het is overigens erg plaatselijk, want toen we vorige week naar Oslo reden, was het bij ons bijna 3 graden boven nul en in Begnadalen, slechts 10 minuten rijden, daalde de temperatuur naar -14 en was het in Oslo -7. Plaatselijk dus grote verschillen.
Hier wat foto's van de feestdagen en de traditionele Nieuwjaarswandeling.

Na een kortstondige opleving van de winter met een flinke sneeuwbui, gingen we op een zondagmiddag på tur richting Muggedalen.

Poppy vond de verse sneeuw super en rende met d'r snuit door sneeuw; een hilarisch gezicht.

Een paar weken geleden maakten we een oriënteringsritje naar Drøbak en omgeving. Het was lekker weer, en 't zonnetje scheen. Drøbak is een mooi plaatsje aan de Oslofjord. Hier is de fjord op z’n smalst varen de schepen vlak langs de kust. Er staan verschillende oude houten gebouwen en vanaf het parkje bij de oude kerk heb je een prachtig uitzicht over de Oslofjord en het strategisch gelegen fort Oscarsborg.

Dit fort speelde een belangrijke rol tijdens het begin van de 2e wereldoorlog. Op 9 april 1940 begonnen de Duitsers de operatie Weserübung Nord wat de invasie van Noorwegen inhield. Vanaf de Oslofjord vaarden, die dag, twee van de grootste Duitse oorlogsboten, de ‘Blücher’ en de ‘Lützow’ richting Oslo. Maar vanaf het fort Oscarsborg gaf commandant Birger Eriksen, het bevel voor de beschieting op de Duitse kruisers. En met succes, want de ‘Blücher’ zonk kort daarna als een baksteen naar de bodem van de Oslofjord, waar het nu nog steeds ligt.

De ‘Lützow’ werd wel zwaar beschadigd maar kon zich terugtrekken. Door dit gebeuren, kreeg de Noorse regering en koning Haakon IV de noodwendige tijd om Oslo te ontvluchten. Het duurde pas tot 9 juni 1940 tot Noorwegen capituleerde. De twee maanden tegenstand was de langste van alle door Duitsland bezette landen. Commandant Eriksen kreeg na de oorlog de hoogste onderscheidingen zoals het Krigskorset ( Noors Oorlogskruis), de eervolle Franse Croix de guerre en bovendien officier van het Franse Légion d’Honeur. Een buste van Eriksen staat nu in het park, waar hij uitkijkt op het fort Oscarsborg.

Luchtfoto Oscarsborg

Daar komt de ferryboot naar Denemarken.

In één van de restaurantjes genoten we van een grote kom tomatensoep en liepen daarna nog wat rond in het leuke plaatsje. Een plekje om in de lente of zomer zeker weer eens te bezoeken. Het binnenland aan de oostkant van de Oslofjord is hoofdzakelijk heuvelachtig met veel landbouw. Het landschap doet een klein beetje aan Denemarken denken. We reden door Ås en Ski. Ski verraste ons door de aanwezigheid van een (voor ons) heel groot (winkel)sentrum met winkelstraten en een storsenter (groot overdekt winkelcentrum) en het treinstation. Daarna reden we de voorsteden van Oslo binnen. Oslo’s voorsteden bestaan hoofdzakelijk uit houten huizen en wat stenen appartementblokken tussen de bossen in de heuvels en niet te vergelijken met de voorsteden van bijv. Amsterdam of Rotterdam.

Een paar dagen na ons uitstapje naar Drøbak ging ik på tur bij Reinli en Stavadalen.

De stavkirke van Reinli in de sneeuw en onder het uitzicht vanaf de stavkirke op Bagn.

23 januari was het bijna lente, althans wat temperatuur betreft. Meer dan 7 graden, dus reden om weer eens på tur te gaan. Een klein ,,ommetje" via de Øvrevegen.

En 's avonds weer een spectaculaire zonsondergang.

Omdat ik al een paar weken persmisjon (vorstverlet) heb, heb ik de tijd om weer eens iets anders te doen: dugnad. Zeg maar vrijwilligerswerk.

Rolf Gunnar kwam me vorige week ophalen om op langs skiløypes stokken te gaan zetten. We reden naar Søbekkseter om daar met de snøscooter en een aanhanger met bamboestokken de skiroutes te ,,bewegwijzeren". Het was die dag prachtig zonnig winterweer met -10 tot -15 graden, dus we hadden ons goed warm aangekleed. Toen we een paar honderd meter hadden gescooterd vroeg Rolf of ik zelf wilde scooteren. YESSS natuurlijk...... Ik mag sinds kort op de snøscooter rijden, want ik heb nu een Noors rijbewijs. Natuurlijk eerst wat voorzichtig en onwennig, maar later ging het wat soepeler. Het was echt gaaf. En dan het landschap. Werkelijk fantastisch!!! Over de hoogvlakte van de Heddalsfjellene met een geweldig uitzicht op de Jotunheimen, en omdat het zonnig en helder was, kon je de Spåtind, de Hafjell bij Lillehammer en zelfs in de verte de Gaustatoppen in Telemark zien. Rolf vond het leuk om me allerlei wetenswaardigheten over de bergen te vertellen. Ik had verschrikkelijk spijt dat ik m'n fotocamera niet had meegenomen, maar ik wist ook niet wat ik kon verwachten. Nadat we over de Surtind (1094 m) en langs de Sæterknatten (1134) reden, waren we halverwege en dronken we koffie bij een bijna ondergesneeuwde hytte. We baanden ons een pad door het diepe sneeuw en genoten in het zonnetje van een warm bakkie leut en het geweldige uitzicht. Daarna vervolgden we het werk en reden langzaam aan weer naar het lager gelegen Søbekkseter. Na afloop heb ik direkt aangegeven dat ik de Løypelag nog wel eens wilde helpen, maar dan neem ik wél m'n camera mee.
Hieronder een paar impressiefoto's gemaakt door leden van de Hedalen løypelag (skigroep) om jullie te laten zien hoe prachtige witte wereld daarboven allemaal uitziet.