1e Familiebezoek

Anderhalve week geleden mochten we de eerste familieleden verwelkomen in Hedalen. Zaterdag 14 maart sloten we het kafé 's avonds af en reden daarna naar luchthaven Gardermoen/Oslo, waar het vliegtuig ca. 22:20 zou arriveren. Omdat we zelf nog niet echt gegeten hadden, schoven we bij een benzinestation. Toch gemakkelijk is dat hier. Nagenoeg bij elk benzinestation kan je een snelle hap naar binnen werken. En de Noorse hamburgers mogen er zijn. Geen maatje McDonalds, maar een flink formaat. Heerlijk af en toe zo'n vette hap. Maar ja, door die vette hap moesten we wel wat meer doortuffen. Gelukkig was het weer goed en de wegen redelijk schoon en zo kwamen we net op tijd. Het vliegtuig was net geland en we konden nog even wachten. Gezien de fotograaf moest er ook een celebrity of lokale bekendheid in het vliegtuig zitten. Later bleek dit Maritt ..... te zijn een noorse skister.

Samen met Erwin, Nicoline en Olivier, kwamen ook de koffers. Het was natuurlijk een heel fijn moment om na een halfjaartje weer eens familie te zien. We gingen nog even een koffie drinken in de aankomsthal, voor we naar Hedalen gingen rijden. Maar daarna mocht het drietal toch echt voor het eerst kennismaken met de Noorse buitenlucht, die zeker niet echt koud was. Sinds een dag of twee is de temperatuur naar ,,normale waarden" gestegen. Was het 3 dagen geleden nog overdag zo'n -12 tot -15 en 's nachts rond de -20, nu schommelt het tussen de -4 overdag tot -8 's nachts. Na een nachtelijke rit kwamen we thuis aan, kon het huis bewonderd worden en hadden Jack en Poppy hun oog al laten vallen op Olivier, als speelkammeraadje. Tijdens het welkomstwijntje, werden we verrast met o.a. een heerlijke fles Amarula creamlikeur en een blok oude kaas en pakken brinta voor Olaf.

De volgende dag konden we een beetje uitslapen en was er gezamelijk ontbijt. Verwonderd keken alledrie naar het uitzicht. Ondanks de lage bewolking zagen ze, dat we toch echt uitzicht hebben een heuse berg van meer dan 11oo meter! Ook de hoeveelheid sneeuw maakt veel indruk. Olaf en ik moesten echter weer aan het werk in het kafé. Ons kafé wer natuurlijk eerst bewonderd en Erwin en Nicoline waren erg onder de indruk. Wij gingen daarna aan het werk en de familie ging på tur met de auto. Erwin, die zich verbaasde over het gemak waarmee Olaf over de besneeuwde Noorse wegen reed, mocht het nu zelf uitproberen. Ze kregen de auto mee en gingen een dus klein toertje maken. Erwin reed heeeeeeeeel zachtjes weg en na een paar uurtjes kwamen ze naar het kafé. Wij draaiden die zondag heel erg goed, en toen we afsloten haden we ons beste weekend sinds begin november achter de rug. Moe maar voldaan keerden we huiswaarts.

Maandag gingen we skiën in Aurdal. Hier ligt een klein skigebied, het Valdres Alpinski Senter.

Olaf en ik wilden daar al eens naartoe, maar het kwam er maar niet van. Nu was het een mooie gelegenheid om er eens een kijkje te nemen èn te skiën natuurlijk. Olaf en Nicoline zaten in de auto al flink met het zweet in de handen. Niet voor het skiën, maar de lift. Hier in dit skigebied waren er enkel sleepliften. Na de skihuur en de skipas kopen kon het feest beginnen.......

Olaf was alles van zijn skiles in Beitostølen vergeten en stond nu verdwaasd om zich heen te kijken en ging stapvoets vooruit en heeft de lift alleen van een afstand gezien. Hij bleef een beetje in de barnebakken (voor de allerkleinste skiërtjes) aanmodderen. Erwin en Olivier waren al naar beneden in richting van de skilift geskied en ik zag Nicoline al met de roze skibroe en skies in de lucht. Hmmm het begin is dus nogal steil dus. Ik ging eerst Olaf maar wat bijstaan. Toen Olaf het voor gezien hield, zaten ook Erwin, Olivier en een totaal verwilderde Nicoline op een bankje met een peuk in de hand. Nicoline wilde het record vallen (en opstaan) verbreken leek het. Maar goed....ze is in de (sleep)lift geweest en is, met veel vallen, naar beneden geskied. Na de koffie met wafels, bleven Olaf en Nicoline in het restaurant en samen met Erwin en Olivier, ging ik zelf ook maar eens aan de lift en de afdaling beginnen. Ook ik deed een poging het record vallen (en opstaan) te verbreken, want voor de lift ging ik al onderuit. Die sleeplift was helemaal een ramp en na 5 pogingen had ik het eindelijk door en werd ik naar boven gesleept. Eenmaal boven, was het beginstuk makkelijk, maar daarna begon het een stuk steiler te worden. Op het laaste gedeelte viel ik gelukkig op tijd stil voor een supersteile afdaling. Wat later op de kaart een stuk zwarte piste bleek te zijn. Kortom..... ik heb nog nooit zoveel sneeuw van heel dichtbij gezien en net zoals Nicoline, kwam ook ik verwilderd aanzetten en had ik het wel gezien na die ene afdaling. Olivier en Erwin gingen nog een rondje en daarna was het tijd om weer huiswaart te gaan.

De volgende dag reden we betijds naar Beitostølen. Weer stond het zweet in de handen van Nicoline en Olaf. Eenmaal aangekomen besloot Olaf om zijn langrennski's aan te doen. Hij durfde de confrontatie met de skilift niet aan. Nicoline was erg dapper en besloot het toch wel te doen. Het was er behoorlijk druk, want zuid-Noorwegen incl. Oslo heeft Vinterferie, wintervakantie. Gelukkig ging het hier veel beter dan gisteren. Met 7 afdalingen en slechts 2 kleine valpartijtjes, ging het hartstikke lekker. Ook bij Nicoline, al nam ze me flink in de houtgreep toen we samen de stoellift uitgleden, ging het stukken beter en heeft een aantal afdalingen geskied. Olivier en Erwin, zochten de wat zwaardere pistes op. Na wat warms in het restaurant gingen we weer richting Hedalen.
We konden die ochtend erop weer wat langer op bed liggen, want voor vandaag stond een wandeling in Vassfaret op het programma. De weg ernaartoe was iets moeilijker dan een paar dagen geleden toen we hier ook al waren. Het had eergisteren gesneeuwd en het laatste gedeelte van de weg was niet gebrøyt. Ook onze viervoeters waren van de partij. Het drietal was erg onder de indruk van het landschap, de sneeuw en de wandeling tot midden van het meer Nevlingenvatn. Middenin waren de sporen van de rendieren te zien die nu hier in de buurt verblijven. Ook is er een geweldige echo, die uiteraard vele keren werd uitgeprobeerd.

Na afloop was er de traditionele pølse med lompe (worst in een aardappelpannekoek) thuis. Die middag was het kneuteren en relaxen bij de peis (haardkachel). Helaas werd Erwin flink beroerd en ging hij die avond vroeg naar bed. Maar gelukkig was hij de volgende ochtend weer wat opgeknapt. Na het ontbijt en de koffie moesten we alweer naar Gardermoen. De korte vakantie zat er alweer op. We hebben erg genoten van de dagen dat ze hier waren. Maar over enkele weken zien we mekaar weer, want we gaan naar Nederland! Voor vakantie natuurlijk. Olaf's oma wordt 90 jaar en daar willen we natuurlijk graag bij zijn. We pakken er een paar dagen voor en erna bij en zo zijn we dan ruim 11 dagen daar ,,in het zuiden" met een nu al vol programma.
Eerst gaan we nog een werkzaam weekje tegemoet. Het kafé is i.v.m. vinterferie elke dag geopend, hebben we morgen (woensdag 25-2) de traditionele kvinnekveld (vrouwenavond) met een kaasdemonstratie van Beito-ost door Mohammed en Lida. Misschien wel bekend, omdat ze ca. 2 jaar geleden op tv waren te zien bij het Tros programma "Ik vertrek". Ze zijn een kaasmakerij begonnen, en maken heerlijke kazen die wij nu ook willen serveren in het kafé.

Meer over de kaas kan je zien op de website http://www.fjellbygdabeito.no/ . Dan hebben we nog een grote vergadering van de bygdeutvalg, zeg maar zoiets als dorpsraad. Ook komen de patienten van Fekjær bij ons eten en hebben we de lange zaterdag van 11:00 tot 0:00 en natuurlijk de zondag. In Nederland zouden ze zeggen druk, druk, druk. Maar naar goed Noors gebruik komt er ook een tijd for å slappe av, om te relaxen. En dat kan niet beter, dan in onze eigen waanzinnig mooie omgeving. Nog ff wat impressies van anderhalve week geleden.