Mijn ,,gewone" vrije weekend wilden ik beginnen met iets wat ik al een lange tijd niet heb kunnen doen en wat ik verschrikkelijk gemist heb........på tur met Jack en Poppy. Niet zomaar een uurtje, nee dit moest een flinke wandeling worden. En zo werd zaterdag's de rugzak volgestopt met regenjas, fleecevest, thermos koffie, fles water, boterhammen, koekjes, kompas, kaart en natuurlijk wat te eten voor de honden. Dus de bagage was redelijk zwaar.
Met de auto naar de Bogbrua in Vassfaret en vandaar kon het wandelfeest naar de Ørneflagg beginnen. Eerst over een grusveg en na enige tijd een pad door de bomen, over rotsen en door riviertjes en beekjes. Tussendoor kwamen we Jack's grote vrienden tegen: schapen. Hij vindt de lamsbrokken heerlijk in de voerbak en een verse schapendrol vindt 'ie onweerstaanbaar, maar schapen in levende lijve zijn verschrikkelijk eng. Als hij de schapenbelletjes al hoort, gaat hij al dicht tegen je aan lopen en kijkt schichtig om zich heen.
Vanaf de Bogbrua ,,lonkt" de Ørneflagg al!
Het is best warm en ieder watertje gebruiken we om de dorst te lessen en wat af te koelen.
Bij de Storekrakkoia houden we een korte pauze. Storekrakkoia is een overnachtingshytte van de DNT (Norske Turist Forening). Maar hier zijn weer die verdomde schapen en, misschien nog erger, de (steek)vliegen die Jack weer lastig moeten vallen. Ja, het leven valt niet mee voor een paranoide weimaraner in Noorwegen. Met de schapen uit het zicht van Jack probeer ik m'n koffie te drinken en een bammetje te eten. Maar Poppy vindt alles geweldig interressant en wil overal heen lopen en Jack ziet, hoort, en voelt die elendige (steek)vliegen overal en zit of ligt dus geen seconde stil. Bovendien hoort 'ie nog steeds de schapen. Dus gaan we na 10 minuten maar weer verder.
We klimmen langzaam naar de boomgrens. De lage fjellbjørker (Bergberken) in de meest fantastische kronkelige vormen, staan om ons heen. Die vormen krijgen de bomen door de dikke pakken sneeuw die hier lange tijd licht.
Daarna wordt het echt kaal en groeit er alleen nog berggras, mossen en een aantal soorten bergplanten tussen de rotsen en stenen.
Jack is helemaal blij..........geen schaap en geen (steek)vlieg te bekennen!
Slechts hier en daar is nog wat spaarzaam sneeuw te bewonderen.
En dan komt langzaamaan de top van de Ørneflagg in zicht. Mysterieus tussen de vlagen wolken. Zonder veel moeite stap je de belevingswereld van de Noorse mythologie binnen en zie je Niflheim, de Æsir, Midgard, reuzen, trollen, Huldra enz.
Waarom de berg Ørneflagg (Adelaarsvlag) heet, is mij nog niet duidelijk, maar toen de top in zicht was, hoorde ik een vogel die verdraaid veel weg had van de roep van een adelaar. Op zich niet vreemd, omdat we in het verleden af en toe koningsarenden langs de bergwanden zagen vliegen.
Ook ons kleine viervoetertje Poppy haalt de ook top net als het baasje!
Even poseren op de top van de 1243 meter hoge Ørneflagg!
En daarna in het logboek, dat in een postkastje tussen de rotsen ligt, onze namen en datum schrijven:
3-7-2010 :Flott tur og nydelig utsikt!
Rudy og Jack & Poppy
Nou ja..... nydelig? Dankzij de bewolking is het uitzicht nu niet echt super, maar de atmosfeer is dat wel zeker.
Het waait behoorlijk en in de luwte van de steenhoop die de top markeert, ga ik zitten en geniet van de koffie en de rest van de boterhammen en koekjes. Voor de hondenkinderen heb ik water en wat brokken, die als een razende verorbert worden. Daarna wordt de top ,,verkend" door het tweetal.
Dan begint het wolkendek wel erg dicht te worden en vallen er regendruppels. Tijd om weer aan de afdaling te beginnen.
Als de kromme bergberken weer in het zicht komen, is de temperatuur weer een stuk hoger, dat ik m'n fleecevest weer kan uitdoen. Helaas zijn er dan wel weer die (steek)vliegen.
Door de sneeuw krijgen de bomen fantastische vormen.
Beneden is het weer erg warm en verfrissen Poppy en ik ons in het frisse water van de riviertjes. Jack heeft watervrees en drinkt alleen van het water.
Jack struinend door het snøull (veenpluis).
Na bijna 6 uur wandelen (incl. alle rustpauzes) komen we weer bij de auto aan. Twee vermoeide honden springen met moeite in de kofferbak van de auto. En eerlijk gezegd voelt hun baasje ook wel de benen en voeten. Het was dan ook een lange tijd geleden dat ik echt på tur ging.
Maar de volgende keer moet Olaf toch écht mee, want dit soort tochten zijn eigenlijk veel te mooi om in je eentje te doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten