Drie jaar in Noorwegen

Drie jaren Noorwegen zitten erop, dus even tijd om even stil te staan.

Drie jaar ,,pas", maar wij hebben 't gevoel of we al veel langer hier zitten. Een goed teken, natuurlijk, maar in die drie jaar is er dan ook heel veel gebeurd.

Toen, we samen met onze hondenkinderen, op die 1e september in 2008, 's morgens aankwamen hadden we nog geen huis, maar konden een week bivakkeren in een klein appartementje op Bronbakklia en inmiddels wonen we nu al meer dan 2 jaar in het bekende gele huisje met uitzicht op de Onsknatten.

 

Drie jaar in een ander land, andere gewoontes, andere taal en toch ook wel een ander kultuurtje. De taal blijkt toch iets minder makkelijk dan we hadden gedacht. Okee, lezen en schrijven gaat goed en een eenvoudig gesprek gaat ook prima, maar het zijn de nuances in de taal die het soms zo verdraaid moeilijk maken. Gevoelens, problemen en humor zijn moeilijker onder woorden te brengen. Daarnaast spreekt elke Noor z'n eigen dialekt. En soms zijn die echt onverstaanbaar. Ondanks dat men zegt dat we heel goed Noors spreken, heb ik 't idee dat we soms wat aan modderen. Onlangs kreeg ik wel de vraag of ik Deens was en dat voelde voor mij al als een groot compliment. Overigens zal een Noor je bijna nooit verbeteren als je iets verkeerds zegt. Maar gelukkig zijn we niet de enige buitenlanders die met taal worstelen.

Het leventje op 't platteland gaat beduidend relaxter dan in Oslo en veeeel relaxter dan in Nederland. Dat is wennen voor de doorsnee Nederlander, die toch eigenlijk een verschrikkelijke stresskip is, bij een Noor vergeleken. We hebben ons al grotendeels aangepast, maar soms komt die Hollandse stressigheid toch toch even naar boven. Zonder resultaat natuurlijk en je maakt alleen jezelf ermee gek, want de mensen hier gaan echt niet sneller lopen, rijden of werken.

En waarom ook.......

Noorwegen is stil, prachtig stil. Soms zo stil dat je alleen je hart hoort kloppen als ergens loopt. Olaf en ik vinden dat super. Als we på tur zijn, dan kunnen we lange tijd niets zeggen, gewoon genieten van de stilte. Ik zit nu doordeweeks in een druk gedeelte van Oslo, maar verlang dan toch weer naar die stilte en de zuivere lucht. Die lucht van de bossen, het mos, het hout, de meren en bergen en nu de herfst dichterbij komt, de lucht van de paddestoelen en de vochtige grond. Nee, die lucht valt zelfs niet te vergelijken met het enige echte grote bos in Nederland, de Hoge Veluwe. Het is veel intenser.

Olaf is, wat je kan noemen, gesetteld in Hedalen. Z'n werk, de mensen enz. enz. Met mij is dat iets anders. Het werk in Oslo is absoluut prima. Maar weer in de grote stad is niet iets, waar ik voor gekozen heb, toen we naar Noorwegen verhuisden. Ook we vinden de ,,weekendrelatie" zoals nu, niet ideaal en mis ik toch wel het dagelijkse ommetje met de honden. Dus kortom... toch opzoek naar iets meer in de buurt van Hedalen, indien mogelijk. Wordt vervolgd dus :))

Het gekke is dat de band met het oud thuisland toch al heel langzaamaan begint vertroebelen. Dat hadden we niet zo snel verwacht. Het gemis is minder geworden. Okee, behalve Hollandse kaas dan. Maar op een zeldzaam moment kijken we naar 't Nederlandse journaal via internet en denken we: ,,waar hebben ze 't over" of ,,wie is dat nou weer". Als je ons vraagt wie de minister van buitenlandse zaken van Nederland is, zullen we 't antwoord schuldig moeten blijven. En eigenlijk boeit 't ons ook niet meer zo. Zeker sinds 22 juli (de aanslagen), hebben we veel respekt gekregen voor hoe hier in Noorwegen de politiek bedreven wordt en hebben we een staatsminister (premier) die ik Nederland van harte zou gunnen. Die 22e juli heeft ons eigenlijk in feite een beetje ,,Noorser" gemaakt. Elke keer als we nu langs Utøya rijden naar Oslo of terug, krijgen we een brok in de keel en voelen we ons zeker geen buitenstaander.

Dus kijk niet gek op als binnenkort in ons huis langs de trap naast Beatrix ook Harald en Sonja hangen hahaha. En als je ook nog gek ben op rakfisk, rømmegrøt (roompap), zelfgemaakte kjøtkaker (platte gehaktballen) met brunsaus, af en toe een pølse i lompe (worst in soort pannekoek) snackt, bessen plukt en jam ervan maakt en in de winter op de ski's staat.......ja dan zijn we hard op weg om echte Nedernoren te worden.

Na 3 jaar is 't "nieuwe" er wel af, al blijft de uitdaging nog steeds bestaan en dat maakt het toch weer spannend. Ondanks de moeilijke periodes is nooit overwogen om weer naar Nederland terug te verhuizen. Altijd gingen/gaan we voor een oplossing hier in Noorwegen. In dit verschrikkelijk mooie land voelen we ons op onze plek, dus nemen we de vaak slechte wegen, de veel te dure drank, de beperkte keuze in supermarkt enz. maar voor lief.

Onze 4e herfst staat voor de deur en de hamvraag is zoals elk jaar : ,,wanneer zal de eerste sneeuw dit seizoen vallen?".

Hilsen fra Norge

Groeten uit Noorwegen